Dzielimy na miód ze spadzi liściastej i ze spadzi iglastej. Jest to miód zdecydowanie różniący się od miodu nektarowego, ponieważ producentami spadzi są mszyce i czerwce. Owady te wysysają z liści i młodych pędów drzew iglastych sok roślinny z którego wykorzystują składniki białkowe a pozostałą słodka i lepką ciecz składającą się z węglowodanów wydzielają w postaci kropelki lub tzw. rosy miodowej. Z drzew iglastych np. jodła, świerk, sosna pochodzi spadź iglasta. Z drzew liściastych np. lipa, dąb, brzoskwinia pochodzi spadź liściasta. Miód ten ma barwę od szaro zielonkawej poprzez brązowy ciemno-szary do prawie czarnej. Krystalizuje dość trudno przyjmując konsystencje drobnoziarnistą i jaśniejszą barwę. W smaku miody te są dość łagodne, z reguły mało słodkie o posmaku żywicznym i gęstej konsystencji. W porównaniu z miodami nektarowymi odznaczają się z reguły wyższą zawartością charakterystycznych i wartościowych grób związków takich jak: azotowe, mineralne, dekstryny, kwasy organiczne i substancje antybiotyczne.
Miód wytwarzany z nektaru nazywamy miodem nektarowym, a wytwarzany ze spadzi, miodem spadziowym.
Miod spadziowy może posiadać dwukrotnie więcej glukozy niż fruktozy. W miodach nektarowych wynosi to około po 50% fruktozy i glukozy. Miód ze spadzi iglastej różni się też składem w zależności od pogody np. suchej, ciepłej czy wilgotnej. Cenna grupa związków w tych miodach są biopierwiastki, w łatwo przyswajalnej postaci związki żelaza, cynku, miedzi i boru. Ponadto są bogatym źródłem makro i mikroelementów, takich jak: potas, wapń, sód, fosfor, chlor, siarka, magnez, mangan i kobalt. Miód spadziowy jako jedyny zawiera w sobie srebro, cynę, molibden i Wanat. Dwukrotnie wyższa zwartość związków azotowych tj. białek, aminokwasów i enzymów w porównaniu z miodami nektarowymi. Miód spadziowy zawiera niewielkie ilości witamin A, B2, B6, C, PP, i witaminę K, olejki eteryczne, garbniki, skrobię, alkaloidy, antocyjany i substancje antybiotyczne. Gwajakol pochodzący ze spadzi jodłowej nadaje produktowi finalnemu właściwości przeciwbakteryjne i wykrztuśne, a związki terpenowe posiadają silne właściwości przeciw drobnoustrojowe. Miód ze spadzi iglastej wspomaga leczenie w chorobach dolnych dróg oddechowych takich jak zapalenie oskrzeli, astma oskrzelowa, zapalenie płuc i gruźlica. Miód sosnowy i jodłowy podawany po przebytych ciężkich chorobach i po zabiegach operacyjnych, spełnia rolę odżywki regeneracyjnej. Polecany dla osób pracujących w szkodliwy warunkach, ponieważ odtruwa organizm. Ważnym wskazaniem do przyjmowania tej odmiany miodu są choroby serca i naczyń. W miażdżycy mięśnia sercowego obok podstawowej terapii zaleca się zażywanie od 100 do 120 g. miodu dzienne w trzech dawkach, przez okres 2–3 miesięcy. Walory miodu spadziowego wykorzystywane są rónież w walce z chorobami zakrzepowymi i guzach krwawnicowych odbytu. Zawarte w miodzie olejki eteryczne czynią z niego odmianę niezwykle cenna u chorych cierpiących na nerwicę serca, schorzeniach nerek, zapaleniu pęcherza moczowego, kamicy dróg moczowych i zapaleniu gruczołu krokowego. Miód spadziowy – sosnowy szczególnie polecany jest w chorobach skóry. Ze względu na wspaniałe właściwości lecznicze i smakowe, polecamy szczególnie nabycie i przekonanie się do tej odmiany miodu.
Kawa lub herbata słodzona tym miodem jest wyśmienita ze względu na znikome ilości pyłków. Napój nie zmienia smaku i nie mętnieje.